Historiek
Oprichting
In oktober 1974 kwam een groepje vaders van schoolgaande kinderen (van de Sint Albertus Broerdersschool van de Banneuxwijk) bijeen in een vergadering in het officiersmess van de kazerne aan het Kolonel Dusartplein te Hasselt.
Hun kinderen waren allen lid van de wandelclub ‘De Rakkers”. De vaders hadden zich gedurende reeds geruime tijd verdienstelijk ingezet voor die club.
Nu dachten zij er ook aan, voor de ouders en anderen, een wandelclub op te starten, met als doel de wandelsport te beoefenen in familiaal verband.
Zo gedacht, zo gedaan: de vergaderende groep was eenstemmig: een nieuwe wandelclub was geboren: geen topprestaties beogend en een relatie vriendschap – ontspanning in een natuurminnend milieu nastrevend.
Maar hoe zou deze wandelclub dan genoemd worden? Na veel overleg en waarschijnlijk beïnvloed door ruimte en omgeving waar vergaderd werd, kwam de naam ‘Dragonders’ op de eerste plaats.
Tijdens de vergadering, opnieuw in de officiersmess, werd op 1 november 1974 de nieuwe wandelclub ” Wandel Sport Vereniging Dragonders Hasselt” officieel gesticht. Enkele dagen later werd het ontwerp voor het clubkenteken voorgesteld en aangenomen, nl. de aanstormende Dragonder te paard. Het ontwerp werd uitgevoerd in een prachtige meerkleuren sticker en ook in rubberen stempels.
De Dragonder te paard is tot op heden het symbool van de club, door alle andere wandelsportverenigingen gekend en door de leden Dragonders met fierheid gedragen. (Balens F.J.A ere-voorzitter van de Dragonders)
Het clubblad werd de eerste maal uitgegeven in 1988. Tot dan werd er periodiek een A4 blad uitgegeven met informatie.
- 20 januari 1993 werd deze club officieel opgericht als een VZW (Vereniging Zonder Winstoogmerk).
- April 2003: Deze webpagina werd aangemaakt. Vanaf nu kan je onze club terug vinden op het Internet.
- 1 Januari 2015: werd onze identificatie “Lid VVRS en stamnr V.L.027” vervangen door “Lid Wandelsport Vlaanderen en stamnummer 2027“.
Historiek van onze voorzitters
Meer info volgt snel.
Guy is pas bij de wandelclub gekomen toen hij met brugpensioen was. Bij de eerste wandelvakantie in 2006 naar Schmalkalden heeft Marcel hem gevraagd om de startcontrole met de PC te komen doen in zo is hij in het bestuur gerold. Toen Marcel stopte met het voorzitterschap heeft het bestuur gevraagd of ik deze rol wilde overnemen, en zo is geschied.
Als voorzitter was ik slechts één van de bestuursleden. Het is de ploeg die er voor zorgt dat alle activiteiten gesmeerd verlopen... En het moet gezegd worden: het is een goede bestuursploeg. We mogen er fier op zijn dat we sfeer en gezelligheid in de activiteiten en vakanties brengen. Al onze activiteiten zullen later vreugdevolle herinneringen zijn.
Als voorzitter was ik slechts één van de bestuursleden. Het is de ploeg die er voor zorgt dat alle activiteiten gesmeerd verlopen... En het moet gezegd worden: het is een goede bestuursploeg. We mogen er fier op zijn dat we sfeer en gezelligheid in de activiteiten en vakanties brengen. Al onze activiteiten zullen later vreugdevolle herinneringen zijn.
Marcel koos er voor om na zijn opleiding in Duitsland een militaire loopbaan te hebben in verschillende Duitse garnizoensteden, iets dat hij bleef doen tot aan zijn pensioen in 1991. Echter, in 1976 keerde hij wel terug naar België met zijn gezin. De eerste wandeling die hij maakte met zijn gezin was een tocht van 5 kilometer georganiseerd door de Dragonders. Hij besloot om zijn gezin allemaal lid te maken, wat maakte dat het aantal wandelende familieleden bestond tussen de 5 en de 8 deelnemers.
Al vlug werd hij zoals de meeste leden een helper en vlug daarna werd hij opgenomen in het toenmalige bestuur. Hij hielp bij pijlen van wandelroutes, bemannen van controleposten en zette zelf ook wandelingen uit. Hij bewaarde ook het Dragondermateriaal op zijn zolder.
Nadien werd hij verantwoordelijke voor het zaalbeheer en zorgde voor de contracten en de afspraken. Dat moest toen minstens een jaar op voorhand gebeuren.
Toen Paul in 2006 het voorzitterschap en al zijn functies neer legde, was er niet echt een kandidaat om deze rol te vervullen. Om de club verder te laten gaan was Paul akkoord om een overgangsvoorzitter te zijn gedurende 2 jaar. Deze 2 jaar zijn ondertussen 3 jaren geworden.
Al vlug werd hij zoals de meeste leden een helper en vlug daarna werd hij opgenomen in het toenmalige bestuur. Hij hielp bij pijlen van wandelroutes, bemannen van controleposten en zette zelf ook wandelingen uit. Hij bewaarde ook het Dragondermateriaal op zijn zolder.
Nadien werd hij verantwoordelijke voor het zaalbeheer en zorgde voor de contracten en de afspraken. Dat moest toen minstens een jaar op voorhand gebeuren.
Toen Paul in 2006 het voorzitterschap en al zijn functies neer legde, was er niet echt een kandidaat om deze rol te vervullen. Om de club verder te laten gaan was Paul akkoord om een overgangsvoorzitter te zijn gedurende 2 jaar. Deze 2 jaar zijn ondertussen 3 jaren geworden.
Paul was van kindsbeen af redelijk sportief. Het wandelen heeft hij ontdekt tijdens zijn legerdienst door regelmatig aan marsen deel te nemen. Bij zijn verhuis naar Limburg werd hij lid van een schaatsclub om mensen te leren kennen. Via deze club werd hij lid van Aviat voor lange-afstandswandelingen en werd hij vrijwilliger bij de Dragonders.
Paul werd voorzitter in januari 1997 en volgde Paul Meubus op. Voordien was hij ondervoorzitter, verantwoordelijke voor het parcours en het clubblad.
Veel te laat besefte Paul dat het voorzitterschap niet te combineren was met zijn andere taken binnen de club, vooral omdat na verloop van tijd er nog een paar taken had bijgenomen, om er voor te zorgen dat de club (die ondertussen al naar een groot aantal leden was uitgegroeid) kon blijven verder bestaan wanneer iemand stopte met zijn of haar taken.
Achteraf gezien beseft Paul dat hij indertijd toen beter had moeten delegeren, en niet zoveel taken zelf had moeten doen.
Paul werd voorzitter in januari 1997 en volgde Paul Meubus op. Voordien was hij ondervoorzitter, verantwoordelijke voor het parcours en het clubblad.
Veel te laat besefte Paul dat het voorzitterschap niet te combineren was met zijn andere taken binnen de club, vooral omdat na verloop van tijd er nog een paar taken had bijgenomen, om er voor te zorgen dat de club (die ondertussen al naar een groot aantal leden was uitgegroeid) kon blijven verder bestaan wanneer iemand stopte met zijn of haar taken.
Achteraf gezien beseft Paul dat hij indertijd toen beter had moeten delegeren, en niet zoveel taken zelf had moeten doen.
Paul was een echte wandelaar, alleen maar lange afstanden. Hij was op iedere cluborganisatie om de inschrijving te doen. Het clubfeest was ook iets voor Paul maar clubuitstappen, daar was hij niet echt voor te vinden. Enkel de tweedaagse van Blankenberge, dat was echt iets voor Paul.
Paul was geboren op 4 november 1936 te Hasselt, en thuis overleden op 20 februari 2010. Paul had twee zonen: Kristof en Lode.
Paul was geboren op 4 november 1936 te Hasselt, en thuis overleden op 20 februari 2010. Paul had twee zonen: Kristof en Lode.
Paul Meubus
1995-1997
Raymond en Martje zijn de eerste ereleden van de Dragonders. Ze hebben altijd gehouden van de natuur en van het wandelen. In 1981 is Raymond bestuurlid geworden van De Dragonders. In 1989 is hij voorzitter geworden omdat er toen meer tijd voor was. Het voorzitterschap is samengevallen met zijn pensionering.
Raymond is ook bestuurslid geweest van de federatie LPWC (Limburgs Provinciaal Wandelcomité).
Raymond heeft de trofeeën ingevoerd: een trofee voor de club met het hoogst aantal wandelaars, de leden met het meeste wandelingen op jaarbasis, het echtpaar met de meeste wandelingen op jaarbasis, enz. ….
De soepwandeltocht is een uitvinding van de Dragonders geweest; eerst overgenomen door heel Limburg en later door heel het land. Er was dan op de soepwandeling lekkere zelfgemaakte soep te krijgen.
Zijn grootste verdienste en werk was de organisatie van de Provinciale Wandeldag in 1990. Hier is veel werk aan vooraf gegaan en er waren meer dan 3500 deelnemers, wat een recordaantal was voor die tijd.
Raymond is voorzitter gebleven tot hij door de 6 Hasseltse wandelclubs verkozen werd om hen te vertegenwoordigen in de Hasseltse sportraad.
Raymond is ook bestuurslid geweest van de federatie LPWC (Limburgs Provinciaal Wandelcomité).
Raymond heeft de trofeeën ingevoerd: een trofee voor de club met het hoogst aantal wandelaars, de leden met het meeste wandelingen op jaarbasis, het echtpaar met de meeste wandelingen op jaarbasis, enz. ….
De soepwandeltocht is een uitvinding van de Dragonders geweest; eerst overgenomen door heel Limburg en later door heel het land. Er was dan op de soepwandeling lekkere zelfgemaakte soep te krijgen.
Zijn grootste verdienste en werk was de organisatie van de Provinciale Wandeldag in 1990. Hier is veel werk aan vooraf gegaan en er waren meer dan 3500 deelnemers, wat een recordaantal was voor die tijd.
Raymond is voorzitter gebleven tot hij door de 6 Hasseltse wandelclubs verkozen werd om hen te vertegenwoordigen in de Hasseltse sportraad.
Fernand zijn eerste verdienste was ledenwerving. Dit is gelukt, binnen de kortste keren waren we met meer dan 100 leden.
Fernand was een bezige bij, naast zijn drukke en prachtige loopbaan is hij voorzitter geweest van de toenmalige BGJG in Hasselt, zetelde in de raad van bestuur van de BGJG in Brussel. Ook vertegenwoordigde Fernand de wandel- en paardensport in de Hasseltse sportraad, waar hij 31 jaar in heeft gezeten.
Fernand was een bezige bij, naast zijn drukke en prachtige loopbaan is hij voorzitter geweest van de toenmalige BGJG in Hasselt, zetelde in de raad van bestuur van de BGJG in Brussel. Ook vertegenwoordigde Fernand de wandel- en paardensport in de Hasseltse sportraad, waar hij 31 jaar in heeft gezeten.
Er waren 8 oprichters nl.: de heren Dries, Jacobs, Markelbach, Sodermans, Vanrusselt, Wijgaerts, Hustinx en Balens.
Alleen de heer Dries was met sport bezig nl. judo en daarom werd hij tot voorzitter gebombardeerd.
